Rozdział 1

- Źle to wymawiasz.

Shiro przytrzymał dłoń Harrego, aby przestał ćwiczyć zaklęcie. 

- Eriopo, nie eriopoo.

Harry przyglądał się ustom przyjaciela, ich ruchom, podczas wymawiania czaru.

- Przypominasz mi w tym momencie Hermionę – westchnął.

Shiro zaśmiał się, a Harry pokazał mu język.

- Eriopo – powtórzył Harry perfekcyjnie i różdżką wskazał w leżącą przed nim książkę. Ta zaszeleściła i zamieniła się granatowy kałamarz.

- Udało się! – krzyknął Harry radośnie wymachując rękami w górę.

- Mówiłem – stwierdził pełen dumy Shiro i poczochrał Harry’emu włosy.

Był ciepły, październikowy dzień. Kolorowe liście delikatnie opadały, poruszone przez wiatr, który zapewnie miał niedługo przynieść mroźniejsze chwile. Chłopcy nie potrafili wysiedzieć w murach zamku. Poszli na błonia, rozłożyli peleryny na wciąż zielonej trawie i usadowili się na nich wygodnie. Nie tylko oni wpadli na ten pomysł. W bezpiecznej odległości spędzali czas inni uczniowie, ucząc się lub gwarząc wesoło.

Harry nie mógł uwierzyć, zapewnie z całym gronem nauczycielskim, że Shiro, który przed kilkoma miesiącami ledwo łączył litery zostanie niedługo jednym z najlepszych uczniów.  Życie w zamknięciu odcisnęło piętno na zachowaniu Shiro, ale nie zgasiło mądrości. Żadne szkolne zagadnienie nie sprawiło mu większej trudności.  Nic dziwnego, ze trafił do Ravenclawu, dla którego zdobywał mnóstwo punktów.

Zaraził swoją ambicją Harrego. Przerabiając wszelkie zagadnienia z podręczników od pierwszego roku sam nadrobił wszelkie zaległości. Nie chciał się przyznawać, lecz zebrało się ich całkiem sporo. Całe szczęście, zostały zatarte.

- Wolałem ciebie uczyć – stwierdził Harry rzucając kałamarz w górę, aby po chwili go złapać.

- Dawno i nieprawda!

Shiro wstydził się własnej przeszłości, Harry nie miał żadnych wątpliwości. Od samego początku nie był zbyt wylewny, rzucał tylko pojedynczymi hasłami. Jednak z każdym kolejnym tygodniem względnie normalnego życia, zamykał się w sobie coraz mocniej. Dobra mina do złej gry. Wspólnie ustalili, jakby dawniej otrzymywał nauczanie prywatne. Idąc za radą Hermiony, nie wypytywał o żadne szczegóły.

Krótko przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego Harry obudził się gwałtownie. Usłyszał jak Shiro szlocha cicho zagryzając poduszkę. Wstał, odsunął kotary i wsunął się pod kołdrę przytulając przyjaciela. Pamiętaj, że zawsze jestem obok, szepnął pełen nadziei, że w ten sposób zaakcentuje swoją obecność chętną do pomocy. Chciał mu pomóc, uleczyć wszelkie rany.

Shiro pozostał dziwakiem dla większości szkoły. Zasadniczo, było to do przewidzenia. Ciągle zaskakiwały go zachowania społeczne uznawane za normy. Fakt, że przyjaźni się z Harrym, nie pomógł. Oliwy do ognia dodała relacja z Luną Lovegood. Dziewczyną uczęszczającą na czwarty rok, z brudnymi blond włosami, różdżką, trzymaną za uchem. Dziwak i dziwaczka, idealne połączenie. I o ile te fakty można minimalnie wybaczyć, to nie przytulenie na lekcji znienawidzonego mistrza eliksirów bez straty punktów, wyzwisk i szlabanu co najmniej do końca roku.

Harry rozumiał, że Shiro uwielbiał każdego, kto pokazuje mu chociażby odrobinę sympatii, jednak Snape? To było przegięcie!  Nauczyciel podawał mu eliksiry, gdy przybył do domu Syriusza. Opiekował się nim, podobno wiele rozmawiał i wspierał. Tak więc, gdy przekroczył próg sali eliksirów, rzucił mu się w ramiona mówiąc głośno, że niezwykle się cieszy z ich kolejnego spotkania. Mało brakowało, a pocałowałby go w policzek. Został już wcześniej upomniany, że to zachowanie może zostać odebrane zbyt bezpośrednio. Pocałunki zarezerwowane są tylko dla najbliższych. Uczniowie początkowo zdziwieni sceną, oczekiwali wybuchu. Może Nawe mieli w sobie nutę nadziei, na największy wybuch Mistrza Eliksirów w dziejach. Gdy on nie nastąpił, wymyślili mnóstwo przykrych historyjek, o romansie, o prostytucji. Pojawiły się nawet pogłoski, że jest on synem Snape’a, niezbyt podobny, bo wdał się w matkę, no i dla niepoznaki zmienia kolor włosów. Tak jasnego koloru nie miał nawet Malfoy!

Snape zareagował dopiero pod konie lekcji, jak uczniowie opuścili sale. Polecając jasnowłosemu, aby podobna sytuacja się nie powtórzyła. Stalowe oczy Shiro zaszkliły się, więc nauczyciel zapewnił, że nie jest zły, ale nie należy to do norm. Harry obserwujący całą scenę przez uchylone drzwi doszedł do wniosku, że świat czarodziejów nigdy nie przestanie go zaskakiwać.

- Harry, Shiro!

Chłopcy odwrócili głowy. Od strony zamku biegła do nich Hermiona trzymając w dłoniach trzy opasłe tomiska, z torbą niedbale zarzuconą na ramieniu. Lekko dysząc usiadła obok.

- Wszędzie was szukałam – rzuciła- nie mieliście szukać informacji o snach w bibliotece? - dodała oskarżycielskim tonem.

- Dziś daliśmy sobie spokój – odpowiedział Shiro i sięgnął po przyniesione książki.

Shiro zwykł czytać niemalże tak dużo jak Hermiona, o ile nie więcej.

Dwa tygodnie temu Harry wyznał przyjaciołom, że stale ma koszmary związane z Voldemortem. Stawał się jakby nim. Zwykle przebudzony potrzebował dłuższej chwili, by zorientować się, że leży bezpiecznie w dormitorium, Zignorował sugestie, aby zgłosić to nauczycielom. Im mniej osób wie, tym lepiej. Jakby te informacje przeciekły do proroka, całkowicie nie miałby życia.

- Nie powinniście. Shiro, spójrz na Harrego, wygląda coraz gorzej – powiedziała Hermiona.

Shiro chciał już odciągnąć od siebie oskarżenia, lecz sam zainteresowany podniósł głos.

- Dla ciebie powinniśmy nawet szukać odpowiedzi zwykłego niewyspania.

- Po prostu się martwię – wyjaśniła.

Rozległ się huk wystrzelonych petard. Jak na komendę cała trójka odwróciła głowy. Pierwszaki wystrzelili z niewielkich pojemników cienie dymne, których nie do końca potrafili kontrolować. Hermiona wymownie spojrzała w niebo.

- Nie powinnaś iść jako prefekt? – zasugerował Harry.

- Już biegnie do nich McGonagall, także nie ma po co i musimy poważnie porozmawiać.

- Znalazłaś coś? – zapytał Harry pełen nadziei.

Lekkie oburzenie wywołane poprzednią uszczypliwością zupełnie zniknęło.

- Niestety nic, ale chce porozmawiać o Ronie.

Ron od pierwszych dni szkoły zachowywał się inaczej. Stale wyrzucał Harry’emu, że popołudnia spędza z Shiro, chociaż dołączyć do nich nie chciał. O ile pozory zachowywał podczas wspólnie spędzonego tygodnia w Kwaterze Głównej Zakonu Feniksa, w szkole całkowicie je zaniechał. Wyrzucenie Harrego z drużyny quidditcha przez bójkę z Malfoyem nie pomogło. Doszedł do wniosku, że przyjaciel zbyt mało walczył, aby jednak zostać. „W końcu dostałem się do drużyny, to ty dziwnym zbiegiem okoliczności wylatujesz” – mówił, sugerując, jakby Harry sprowokował sytuację specjalnie.

- Zostawić was? – zaproponował Shiro i zaczął wstawać. Harry powstrzymał go chwytając skrawek jego szaty.

- Mógłbyś być dla niego chociażby odrobinę wyrozumiały zaczęła Hermiona- Zawsze był twoim jedynym przyjacielem i jest zwyczajnie zazdrosny. Jeśli poświęciłbyś mu więcej czasu, byłoby lepiej.

Ton jej głosu wskazywał, że sama nie do końca wierzy w to, co mówi, lecz charakter nie pozwalał pozostawić pokłóconej tej dwójki samopas.

- To i tak by było źle- burknął.

Harry zaczął bawić się trawą, wyrywając ją i rwąc na mniejsze kawałeczki. Nie chciał rozmawiać o Ronie, nie miał w tej sprawie nic do wyjaśnienia. Owszem, marzył, aby było między nimi dobrze, ale nie za cenę przystania na fochy.

- Nie wiesz tego.

- Oczywiście, nie wiem! – Harry podniósł głos – tu chodzi tylko o to, aby by było jak on chce. Proponowałem mu wiele razy, aby poszedł z nami. Wiesz jaki jest tego efekt. A oskarżenie mnie, że wyleciałem na własne życzenie jest po prostu śmieszne. Zna Malfoya! Zwykły dupek. Tak samo wie, że kocham grać. Tylko ta jędza Umbridge jest gorsza niż Snape. Mógłbym na uszach stanąć, a jej i tak byłoby mało i nie pozwoliłaby na mój powrót. Do Dumbledora na skargę przecież nie pójdę.

- Wszyscy wiemy, jaki jest Malfoy, ale łamiąc mu nos nie sprawisz, że… - przerwała widząc gniewne spojrzenie Harrego - Czyli nie wyciągniesz pierwszy ręki?

- Absolutnie. Nie czuje się winny.

- Postaram się porozmawiać jeszcze z Ronem. Tylko oboje jesteście na równi uparci, więc nie wiem, co z tego będzie – przerwała na moment - Nie chce cię urazić Shiro – odwróciła uwagę od Harrego – ale on cię chyba zwyczajnie nie lubi.

Shiro przegryzł nerwowo wargę, już chciał coś powiedzieć, ale Harry go wyprzedził.

- Bo coś sobie ubzdurał. Był oburzony jeszcze na Grimmauld Place, gdy dowiedział się nie będziemy razem w pokoju. Tyle wystarczyło, aby rozpoczął swoje fochy.

Hermiona westchnęła smutno i nic już nie komentowała. Zapadła krępująca cisza, przerywana przez kłócących się niedaleko ślizgonów.

- Postacie astralne – zagadnął niepewnie Shiro pokazując na tytuł trzeciej przyniesione przez Hermionę książkę – pożyczysz mi, gdy skończysz?

- Oh, możesz ją zabrać już teraz. Na razie wolę skupić się na pozostałej dwójce. Oddasz, gdy skończysz.

- Dzięki, wspaniale! Ostatnio widziałem o tym wzmiankę, ale nie znalazłem nic więcej.

- Dlaczego cię to interesuje? – zapytała dociekliwie.

Shiro nie przestając przekładać stron odparł:

- Tak po prostu, w końcu jestem krukonem.

- Czym właściwie są te postaci astralne? – wymamrotał Harry zaglądając Shiro przez ramie.

Uderzył go lekki, kwiatowy zapach perfum Shiro. Był stanowczo zbyt kobiecy, jak dla dorastającego chłopca, lecz Harry uznał, że pasuje idealnie.

- Z tego, co wiem, to tak jakbyś się teleportował, ale to dusza wychodzi z ciała. Ciało pozostaje tam, gdzie było. Nie fizyczny byt, który przenosi się w inne miejsce.

- To tylko legendy i to chyba nawet mugolskie – wtrąciła Hermiona – chyba nie analizujesz tego pod względem snów Harrego?

- Nie, absolutnie nie – Shiro pokręcił głową – zwykła ciekawość.

Harry wiedział, gdzie pobłądziły myśli Shiro.

- Myślę, że tracisz czas.

- Tego nie wiesz – prychnął Shiro, wstał i zebrał swoje rzeczy – muszę już iść, porozmawiamy później.

Nie czekając na odpowiedź zerwał się i ruszył szybkim krokiem w kierunku zamku. Harry odprowadzał go wzrokiem czując lekki niepokój, jego stwierdzenie musiało go zirytować. Chciał poznać tajemnicę ich więzi, lecz był zmęczony szukaniem informacji, które nic nie wyjaśniały. Wrócił do rzeczywistości dopiero, gdy Shiro zniknął.

- Harry, my też wracamy? – zasugerowała Hermiona.

- Tak, możemy.

Harry leniwie się podniósł i schował książki Hermiony do swojej książki. Dziewczyna uśmiechnęła się wdzięcznie.

- Wiesz, że zawsze możesz mi wszystko powiedzieć?

- Tak – Harry nie oderwał wzroku od swoich stóp, przez co wpadł na pierwszorocznego Gryfona.

- Zmieniłeś się bardzo, Harry.

- Dorosłem.

- Nie jestem tego taka pewna.

Harry uznał, że jednak wolał rozmowy o Ronie, całe szczęście, dziewczyna zobaczyła jego niechęć i do przejścia z obrazem Grubej Damy nie odezwała się ani słowem.